41
χρόνια από το Νοέμβρη του ΄73, οι στόχοι, τα οράματα και οι προοπτικές αυτού
του αγώνα φωτίζουν και σήμερα τον αγώνα, όχι αυτή τη φορά ενάντια στη χούντα
των συνταγματαρχών αλλά σε μια “κοινοβουλευτική δημοκρατία” όπου κάτω από τις
εντολές της Ε.Ε. καταπατούν νόμους και Σύνταγμα οδηγώντας έναν ολόκληρο λαό
στην εξαθλίωση.
Σε
μια χώρα που η κοινωνία χειμάζεται, τα εργασιακά δικαιώματα ισοπεδώνονται και
αποδομείται πλήρως ο κοινωνικός ιστός, η Παιδεία δέχεται ολομέτωπη επίθεση.
Στρατιές
χιλιάδων άνεργων εκπαιδευτικών, εκπαιδευτικοί που ήδη εργάζονται κάτω από
καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα, σχολεία που συγχωνεύονται και κλείνουν, σχολεία
με τεράστια προβλήματα σε κτιριακές και υλικοτεχνικές υποδομές, οδηγούν στη
συρρίκνωση του δικαιώματος των μαθητών στη μόρφωση, τους στρέφουν στην ιδιωτική
εκπαίδευση διαλύοντας έτσι κάθε έννοια Δημόσιου Σχολείου.
Μαθητές
και φοιτητές που ξυλοκοπούνται, μαθητές που συλλαμβάνονται, μαθητές και
φοιτητές που αγωνίζονται και διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο, σήμερα είναι οι “τρομοκράτες” του συστήματος.
